Dashuria për të dashurin e zemrave tona

Profeti Muhammed (a.s.) nuk ishte thjesht një njeri që kaloi mbi këtë tokë, por ishte mëshira e mishëruar, drita që ndriçoi horizontet, era e butë që ringjalli zemrat e vyshkura.

Të duash Atë???? do të thotë të duash paqen, të duash mëshirën, të duash jetën me kuptim. Zemrat tona e gjejnë qetësinë vetëm kur lidhen me Të, sepse në Të shfaqet bukuria e moralit, drita e udhëzimit dhe ngrohtësia e dashurisë hyjnore.

Sahabët e flijuan gjithçka për Të, sepse ndienin se jeta pa Të ishte errësirë, ndërsa pranë Tij ishte dritë e përjetshme. Ata thoshin: “Nëna dhe babai ynë qofshin kurban për ty, o i Dërguari i Allahut!” — një shprehje dashurie që del nga thellësia e shpirtit.

Edhe ne sot, pas katërmbëdhjetë shekujsh, e ndiejmë se kjo dashuri nuk është tharë. Zemrat tona rrahin me dëshirën për ta parë, për t’ia dëgjuar zërin, për ta përqafuar Atë????. Çdo lot i sinqertë që derdhet për të, është një dëshmi e kësaj dashurie të pavdekshme.

Dashuria për Të nuk është vetëm fjalë, është udhëzuesi i jetës sonë. Kur e duam Profetin, ne përpiqemi ta pasqyrojmë moralin e tij në jetën tonë: të falim, të jemi të butë, të ndihmojmë të dobëtit, të ecim në dritën e së vërtetës.

Ai na deshi para se të na shihte, qau për ne edhe pa na njohur, lutej natë e ditë që Allahu të na falte. Dhe zemrat tona sot e përgjigjen: “O i Dashuri i Allahut, ne të duam më shumë se vetveten!”

Dashuria për Profetin është një dritë që nuk shuhet kurrë. Është drita që na shoqëron në këtë jetë, dhe shpresa që do të na çojë pranë Tij në jetën tjetër.