“Haxhi: Udhëtimi i shpirtit drejt pastrimit dhe afërsisë me Zotin”

 Haxhi është një nga obligimet më madhështore në Islam dhe një nga pesë shtyllat e fesë, për të cilën Allahu ka thirrur besimtarët në mënyrë të drejtpërdrejtë në Kuran: “Dhe është detyrë për njerëzit ndaj Allahut të kryejnë Haxhin në Shtëpinë e Shenjtë, kush ka mundësi për ta bërë atë udhëtim…” (Ali Imran, 97). Ai nuk është thjesht një udhëtim fizik në Mekën e bekuar, por një udhëtim shpirtëror drejt pastrimit, përulësisë dhe afërsisë me Allahun.

Haxhi është rikthim. Është kthim në fillim, në natyrën e pastër të njeriut (fitrah). Është braktisje e gjendjes së zakonshme të jetës për të hyrë në një gjendje të jashtëzakonshme devotshmërie. Kur besimtari vesh ihramin, ai lë pas vetes statusin, pasurinë, rrobat luksoze dhe gjithçka tjetër që e dallon në këtë botë. Në atë çast ai bëhet i barabartë me miliona të tjerë para Allahut, një shenjë e gjallë e fjalës së Profetit Muhamed (a.s.): “Nuk ka dallim ndërmjet arabëve dhe joarabëve, përveçse me devotshmëri.” Tavafi rreth Qabes është një akt që shpreh dashurinë e përhershme për Allahun. Rrotullimi rreth Qabes, në qendër të të cilës ndodhet një shtëpi e ndërtuar për adhurimin e vetëm të Tij, simbolizon qendrimin e Zotit në qendër të jetës së një besimtari. Zemra sillet rreth Tij, mendja përqendrohet tek Ai, dhe hapat ndjekin rrugën që të çon drejt Tij.

Sa’i, vrapimi mes Safas dhe Mervas, është një përkujtim i sakrificës dhe besimit të palëkundur të Haxhires. Ajo nuk u ndal as kur çdo shpresë njerëzore dukej e humbur. Allahu e shpërbleu këtë përpjekje me ujin e Zemzemit, një burim që vazhdon të rrjedhë deri në Ditën e Kiametit, duke dëshmuar se besimi i sinqertë dhe përpjekja nuk humbin kurrë para Allahut.

Dita e Arafatit është zemra e Haxhit. Është një ditë që ngjan me Ditën e Gjykimit. Mijëra besimtarë qëndrojnë në një vend, të veshur njësoj, me sytë nga qielli dhe me zemrën e mbushur me pendesë. Profeti (a.s.) ka thënë: “Haxhi është Arafati” (Tirmidhi), duke treguar se qëndrimi në këtë fushë është kulmi i përvojës shpirtërore. Është momenti kur Allahu zbret më afër robërve të Tij dhe krenarizohet me ta para engjëjve.

Pas Arafatit vjen Muzdelife, ku besimtari e kalon natën në meditim, përulësi dhe përgatitje për betejën me të keqen, simbolizuar në hedhjen e gurëve në Mina. Gjuajtja e shejtanit nuk është vetëm një akt fizik, por një vendim për të luftuar dëshirat, epshet dhe veset që largojnë njeriun nga Allahu. Therja e kurbanit është simbol i bindjes së plotë ndaj Zotit, sikurse Ibrahimi (a.s.) ishte gati të flijonte të birin vetëm për të zbatuar urdhrin hyjnor.

Në përfundim të Haxhit, besimtari është sikurse në ditën kur ka lindur: pa mëkate. Ai kthehet në shtëpi me një zemër të dëlirë, me një shpirt të rilindur dhe me një lidhje të fortë me Allahun. Profeti Muhamed (a.s.) ka thënë: “Kush e kryen Haxhin dhe nuk flet fjalë të ndaluara e nuk bën mëkate, kthehet nga ai si në ditën që e ka lindur nëna e tij.” (Buhariu)

Haxhi është një shkollë që e mëson njeriun përkushtimin, durimin, sakrificën dhe vëllazërinë. Është një përjetim që mbetet i gjallë gjatë gjithë jetës. Është një dëshmi që trupi ka udhëtuar në Mekë, por zemra ka prekur qiellin.

Allahu i pranoftë haxhilerët dhe i bëftë haxhin e tyre të pranuar.