Të mendosh mirë për All-llahun

Koncepti i të menduarit mirë për Allahun  është një prej themeleve të lidhjes shpirtërore midis robit dhe Krijuesit të tij. Ai përfaqëson bindjen e brendshme se Allahu i Madhëruar është i drejtë, i mëshirshëm dhe i urtë në çdo gjë që cakton. Ky mendim është një përmasë e besimit (imanit) dhe një tregues i thellë i marrëdhënies së sinqertë që njeriu ka me Zotin e tij.

Në një hadith kudsi, Allahu i Madhëruar ka thënë: “Unë jam sipas mendimit që robi Im ka për Mua. Nëse mendon mirë, do ta gjejë të mirën; nëse mendon keq, do ta gjejë të keqen.” (Ahmedi, Ibn Hibani, sahih nga Albani, Silsiletu es-Sahiha nr. 1663). Ky tekst përmbledh në mënyrë të shkurtër dhe të qartë thelbin e raportit mes njeriut dhe Zotit: ajo që njeriu pret nga Allahu lidhet ngushtë me atë që ai mendon për Të. Nëse mendon të mirën, do të përjetojë mëshirën e Tij; nëse mendon të keqen, do të humbasë lidhjen me të Vërtetin.

Allahu në Kuran thotë: “Thuaj: ‘O robërit e Mi, të cilët e keni ngarkuar me shumë gabime veten tuaj, mos e humbni shpresën ndaj mëshirës së All-llahut, pse All-llahu i falë të gjitha mëkatet, Ai është që shumë falë dhe është mëshirues!’” (Ez-Zumer, 39:53). Ky ajet është nga më shpresëdhënësit e Kuranit, duke i udhëzuar besimtarët që, pavarësisht mëkateve, të mos humbin shpresën tek Allahu. Mendimi i mirë për Allahun këtu përkthehet në bindjen se Ai fal dhe mëshiron, edhe kur mëkatet janë të shumta.

Në të kundërt, mendimi i keq për Allahun është shenjë e hipokrizisë dhe mosbesimit. Allahu thotë: “E në anën tjetër, për t’i ndëshkuar hipokritët dhe hipokritet, idhujtarët dhe idhujtaret, mendimi i të cilëve ndaj All-llahut ishte mendim i keq. Atyre u raftë e keqja! All-llahu shprehu urrejtje kundër tyre dhe i mallkoi e Xhehennemin e përgatiti për ta, që është vendbanim i keq.” (El-Feth, 48:6). Ky ajet tregon se dyshimi, mospërfillja dhe mendimi negativ ndaj Allahut janë shkaqe që e largojnë njeriun nga mëshira e Tij dhe e fusin në dënim.

Mendimi i mirë për Allahun është pjesë e drejtpërdrejtë e teuhidit, pasi ai buron nga njohja e emrave dhe cilësive të Tij. Njohja se Allahu është Er-Rahman (Mëshirëploti), El-Gafur (Shumëfalësi), El-Hakim (I Urtë) dhe El-Adl (I Drejtë), e bën njeriun të ketë bindje të fortë se çdo gjë që vjen nga Zoti është për të mirën e tij, qoftë në dukje e ëmbël, qoftë e hidhur.

Profeti ﷺ, në momentet e fundit të jetës së tij, ka thënë: “Askush nga ju të mos vdesë, veçse duke menduar mirë për Allahun.” (Muslimi). Ky hadith tregon se mendimi i mirë për Allahun është veçanërisht i domosdoshëm në çastet e fundit të jetës, kur njeriu përgatitet për takimin me Zotin. Në atë moment, besimtari duhet të jetë i mbushur me shpresë në mëshirën dhe faljen e Allahut, duke besuar se Ai do ta trajtojë me bujari dhe mirësjellje.

Një aspekt i rëndësishëm i mendimit të mirë për Allahun është lidhja e tij me duanë. Kur njeriu ngre duart dhe lutet, ai duhet të jetë i bindur se Allahu e dëgjon dhe i përgjigjet. Profeti ﷺ ka thënë: “Lutuni Allahut duke qenë të bindur se Ai do t’ju përgjigjet.” (Tirmidhiu). Kjo bindje është shprehje e mendimit të mirë, sepse besimtari nuk e sheh Allahun si një Zot të largët e të painteresuar, por si një Krijues që e dëgjon dhe e trajton me dashuri.

Në anën tjetër, mendimi i keq ndaj Allahut shfaqet në shumë forma: kur njeriu humb shpresën pas një sprove, kur mendon se Allahu nuk do ta falë, kur dyshon në drejtësinë e caktimit të Tij ose kur e sheh Zotin si të padrejtë. Këto mendime janë të rrezikshme, sepse i hapin derën dëshpërimit, mëkateve dhe rebelimit shpirtëror.

Një shembull i fuqishëm i mendimit të mirë për Allahun është historia e Jakubit a.s., i cili, megjithëse humbi djalin e tij Jusufin për shumë vite, nuk e humbi kurrë shpresën tek Allahu. Ai tha: “O bijtë e mi, shkoni dhe kërkoni Jusufin dhe vëllain e tij, e mos e humbni shpresën në mëshirën e Allahut; pse vetëm populli jobesimtar e humb shpresën në mëshirën e Allahut.” (Jusuf, 12:87). Ky ajet tregon se humbja e shpresës është tipar i mohuesve, ndërsa mendimi i mirë është tipar i profetëve dhe besimtarëve të vërtetë.

Mendimi i mirë për Allahun nuk nënkupton një optimizëm të verbër që e lë njeriun të shkujdesur ndaj mëkateve. Përkundrazi, ai duhet të shoqërohet me frikë dhe respekt ndaj Allahut. Besimtari shpreson në faljen e Tij, por njëkohësisht frikësohet nga dënimi. Kjo gjendje e balancuar është rruga e mesme e Islamit. Imam Ibn Kajjimi e ka përshkruar këtë gjendje duke thënë se zemra e besimtarit është si një zog: dashuria për Allahun është koka, ndërsa frika dhe shpresa janë dy krahët. Vetëm me këto tre elemente njeriu mund të arrijë tek Allahu.

Gjithashtu, mendimi i mirë për Allahun ka ndikim të madh edhe në jetën e përditshme. Ai e bën besimtarin të shohë sprovat si mjete për pastrimin e mëkateve dhe ngritjen e shkallëve shpirtërore. Profeti ﷺ ka thënë: “Asnjë lodhje, sëmundje, brengë, pikëllim, shqetësim apo dhimbje që e godet besimtarin, madje edhe një therje gjembi, veçse Allahu ia shlyen mëkatet me të.” (Buhariu dhe Muslimi). Kur besimtari mendon mirë për Allahun, ai e sheh çdo vështirësi si një dhuratë e fshehur dhe një shenjë të kujdesit hyjnor.

Në përfundim, mendimi i mirë për Allahun është themel i jetës shpirtërore islame. Ai nuk është vetëm një ndjenjë e përkohshme, por një parim që i jep drejtim gjithë jetës së besimtarit. Ai e ushqen shpresën, e forcon besimin, e bën duanë më të sinqertë dhe e kthen çdo sprovë në mundësi për afrim tek Allahu. Kur mendon mirë për Zotin, besimtari nuk bie në dëshpërim, nuk dorëzohet përballë vështirësive dhe nuk i lejon vetes të mendojë se Allahu e ka braktisur. Përkundrazi, ai jeton me bindjen se çdo gjë që vjen nga Allahu është për të mirën e tij dhe se në fund, mëshira dhe falja e Tij do të mbizotërojnë mbi çdo gjë tjetër.

Ky është kuptimi i vërtetë i hadithit kudsi: “Unë jam sipas mendimit që robi Im ka për Mua. Nëse mendon mirë, do ta gjejë të mirën; nëse mendon keq, do ta gjejë të keqen.” Dhe ky është udhëzimi i ajeteve kuranore që na mësojnë të mos humbasim shpresën tek Allahu, por të qëndrojmë gjithmonë në një gjendje të balancuar midis frikës dhe shpresës.